Gdy dzieci opowiadają o miłości, rysują serduszka czerwone lub kolorowe (bo miłość ma wiele odcieni i one to wyczuwają). My natomiast mówimy czasem że ktoś ma dobre lub złote serce, o kimś innym, że ma serce z kamienia. A co możemy powiedzieć o Bożym Sercu?
Św. Jan Apostoł podpowiada, że „Bóg jest miłością”. Aby znaleźć osobistą odpowiedź, trzeba wybrać się w taką, najlepiej rodzinną podróż po ewangeliach, by wspólnie odkrywać odcienie miłości Bożego Serca. Zobaczymy, że Jezus miał i kochał swoich przyjaciół, nie przechodził obojętnie obok ludzkiej niedoli, dzielił radość z nowożeńcami w Kanie, pochylał się nad chorymi i cierpiącymi, pocieszał ich i uzdrawiał, rozmnażał chleb dla głodnych, brał na kolana i błogosławił dzieci, wskrzeszał umarłych widząc cierpienie wdowy z Nain i przełożonego synagogi Jaira.

Ujrzymy też, jak płakał przy grobie Łazarza. Innym razem, przecież też z miłości, mówił bolesną prawdę faryzeuszom i uczonym w Piśmie, dając im szansę na nawrócenie. Wyrzucił z gniewem tych, którzy dom Jego Ojca zamienili na miejsce handlu i biznesu, bo nie można służyć Bogu i mamonie. Modlitwą otaczał swoich uczniów i nie przestawał głosić im ewangelii. Ukrył się w kawałku chleba, na drodze krzyżowej z troską napominał płaczące niewiasty, przebaczył na krzyżu żałującemu łotrowi i tym, którzy Go krzyżowali, chociaż oni nie żałowali. Po śmierci pozwolił otworzyć swoje Serce, by wypłynęły z niego najcenniejsze dary i byśmy mogli zajrzeć do jego wnętrza. Ta cudowna brama raz otwarta włócznią żołnierza, otwartą pozostała dla nas na zawsze. Po Zmartwychwstaniu pozwolił Tomaszowi nawet włożyć rękę do swego przebitego Serca.
Tak, to prawda św. Janie: Bóg jest miłością i nie ma w Nim niczego, co by nią nie było. Jeszcze przed wakacyjnymi wyprawami mamy cały miesiąc, by odbyć wspaniałą podróż w głąb Serca Jezusowego i odkryć, czym jest prawdziwa miłość i jak bardzo jesteśmy kochani.
Podejmujemy tym samym „ryzyko zarażenia się miłością”, bo jak twierdzi św. Jan Paweł II „przy Sercu Jezusowym serce człowieka nabiera zdolności miłowania”. Obyśmy wszyscy byli „chorzy z miłości”.