Ledwo przebrzmią ostanie dźwięki karnawału, Pan Bóg wprowadza nas w czas ciszy i powagi Wielkiego Postu.
W tym wyjątkowym okresie ma On nam wiele do powiedzenia. Będzie mówił poprzez swoje Słowo, wydarzenia życia, spotkanych ludzi, ale także przez fiolet koloru pojawiającego się w liturgii.

Wiemy doskonale, że powstaje on z połączenia barw niebieskiej i czerwonej. To połączenie uzmysławia nam, że Wielki Post łączy w sobie to, co Boskie – niebieskie, z tym, co ludzkie. Doskonała miłość Boga pragnie połączyć się z naszą małą, niedoskonałą miłością. Fiolet jest też oznaką skruchy i pokory. Takimi właśnie chce nas mieć Pan Bóg w tym Wielkim Poście, małych i pokornych.  Ponieważ kocha, chce nas mieć blisko siebie, chce nas zbawić. Będzie więc chciał przemówić do naszych serc poprzez swoją mękę i śmierć – najwymowniejsze słowo miłości. I już na początku Wielkiego Postu słyszymy słowa: „Oto teraz czas upragniony, oto teraz dzień zbawienia.”
Ten fioletowy czas Wielkiego Postu, jest czasem upragnionym przez Boga ze względu na nas i nasze zbawienie. Nie jest to więc czas smutku, ale nawrócenia i miłości. Jezus pokazuje nam, że miłość bywa radością, ale i trudem, odpowiedzialnością i wiernością, że nie jest tania, ale ma swoją bardzo wysoką cenę. W najsmutniejszej godzinie Drogi Krzyżowej Jezus mówił do kobiet: „Nie płaczcie nade Mną; płaczcie raczej nad sobą i nad waszymi dziećmi.”
Popatrzmy w tym czasie w oczy Jezusowi, w Jego łzach jak w lustrze zobaczmy nasze grzechy i zapłaczmy, żeśmy Go obrażali, żeśmy dawali zły przykład naszym dzieciom, które tak wiernie odzwierciedlają nasze zachowania, żeśmy gonili za kolorami tego świata, bo nam kolor fioletowy wydawał się zbyt smutny.
Dzieci na ogół lubią kolor fioletowy, a to znak, że w ich sercach jest jeszcze wiele miejsca dla Boga. Naszym zadaniem jest pomóc im Go spotkać i usłyszeć.