„Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi: i rzeczywiście nimi jesteśmy” (J 3, 1) – tymi słowami św. Jan wzywa nas, by przyglądając się, na nowo rozradować się darem Bożego dziecięctwa. Okazją ku temu może być Dzień Dziecka. Zarówno rodziny, jak i przedszkola zabiegają o to, by był to dla dzieci dzień szczególnej radości. Wysilamy się więc, by maluchy jeszcze mocniej odczuły, że są kochane, wyjątkowe i po prostu nasze.

To bardzo ważne, ale chyba pośród tych wszystkich atrakcji, gdzieś na bok schodzi prawda, że są też dziećmi Boga i On nie tylko pierwszego czerwca robi wszystko, by odczuły Jego miłość. Z pewnością samo opowiadanie o miłości Boga, nie sprawi, że poczują się Jego dziećmi. Dla nich wyznacznikiem miłości pozostają zawsze rodzice. To przez nich czują się kochane i obdarowywane. I nieraz mylnie może się wydawać, że aby dziecku sprawić radość, trzeba mu włożyć do rąk upominek spełniający jego komercyjne marzenia. Ale tak naprawdę największą radość dziecko przeżywa, doświadczając bliskości, obecności i miłości osób dla niego znaczących. A co daje mu Pan Bóg? Ano dał mu rodziców zdolnych do miłości i poświęceń, a wraz z nimi cały świat. To oczywiście zbyt ogólne stwierdzenie, ale przecież również gratis dostaliśmy całe życie, by dzień po dniu, kawałek po kawałku odkrywać te Boże prezenty. Pobawmy się więc z dziećmi w odkrywców Bożych darów i uczmy się wraz z nimi za wszystko dziękować. Powiedzmy też wyraźnie dzieciom: Ja, twój silny tatuś, potrafię wkręcić żarówkę, ale nie umiem zaświecić słońca, naprawię cieknący kran, ale nie mogę sprawić, by przestał padać deszcz. Ja, twoja kochana mamusia, mogę zrobić piękny makijaż, ale wymalować motyla ani kwiatów nie potrafię. To wszystko i wiele innych rzeczy może tylko Bóg. Ponadto dziecko, widząc rodziców stających przed Bogiem z ufnością, zabiegających o częsty z Nim kontakt, nie na zasadzie przykrego obowiązku, czy tradycji z dziada pradziada, ale z potrzeby serca, zacznie odkrywać Jego miłość do siebie. A stąd już krótka droga do radości, bo ludzie kochani czują się szczęśliwi.